Di Inaasahang Kapalaran

DI INAASAHANG KAPALARAN

            Mae! Mae! ‘Wag na kayong umalis! Sige na, sumama na kayo sa akin! Mae, ‘wag mo siyang ilayo sa akin! MAE‼!

            Agad na bumangon si Jeremae dahil kanyang panaginip. Ngunit hindi pala ito isang panaginip lamang para sa kanya, ito ay isang bangungot na ayaw niyang magkatotoo. Hirap siyang bumaba mula sa kanyang kwarto hanggang kusina dahil hindi siya makahinga, kumuha siya ng isang basong tubig at nilagok agad ito at napansin niya kung anong oras na.

            “Hay Naku! Alas tres na pala. Buti at nagising ako sa ganitong oras kundi male-late na naman ako sa trabaho.” sabi niya. Agad siyang nagluto at inayos ang kanyang mga gamit sa trabaho.

            Nakabihis na siya at handa ng umalis nang naalala niya ang pinakamamahal niyang anak. Dahan-dahan siyang pumasok sa kwarto nito at hinalikan ang noo nito. At agad rin siyang umalis.

            “Aling Martha, mamaya ko na lang po ibibigay yung pera ha, tsaka ito po pala yung susi sa bahay para pag nagising po si Mickey sige alis na po ako.” Sabi niya sa matandang kapitbahay na nagwawalis sa bakuran.

“Sige Jeremae, ingat ka sa daan ha!” sabi ng matanda.

Si  Jeremae ay isang journalist na nagtatrabaho sa isang magazine sa isang kilalang tv network sa bansa. Siya ay pitong taon nang nagtatrabaho, simula nang nagtapos siya sa UP bilang cum laude ay dito na siya nagtrabaho. Maraming nag-aalok sa kanya ng mas magandang trabaho na may mas malaking sahod pero masaya na siya sa kanyang trabaho at malapit na rin naman i-publish ang kanyang libro tungkol sa pagpapalaki ng mga anak. Tsaka ayaw rin naman siya pakawalan ng kompanya dahil sa kanyang kasipagan sa trabaho. Aakalain mo ngang tomboy ito dahil kaya niyang gawin ang ilang bagay na kaya ng mga lalaki, lalo na ang pagiging ama sa kanyang nag-iisang anak.

Habang nasa taxi ay naalala niya ang kanyang napanaginipan. Hindi niya maalala ang mga mukha ng tao sa kanyang panaginip pero alam niya kung sino ang lalaking sumisigaw rito. Biglang tumulo ang kanyang mga luha, ito ang bagay na ayaw niyang mangyari sa buhay niya lalo pa’t nangako siya sa kanyang ama bago ito mamatay na gagawin niya ang lahat upang proteksyunan ang kanyang anak. Agad rin niyang pinunasan ang kanyang mga luha dahil ayaw niyang makita siya ng kanyang mga katrabaho sa ganoong itsura, lalo na’t alam ng mga ito ang nangyari sa kanya. Mukhang napansin ng driver ang kanyang pagluha kaya lumingon na lamang siya bintana ng sasakyan. At nang pagkalingon niya ay nakita niya ang isang imaheng naglalakad na ngayon lang ulit niya nakita pagkatapos ng limang taon. Napadikit siya sa salamin ng sasakyan upang makita ng mas malinaw ang imahe, ngunit dahil umuulan ay hindi rin niya nakita ang mukha nito.

Pagkatigil ng taxi sa tapat ng gusaling kanyang pinagtatrabahuan ay agad siyang nagbayad at bumaba ng sasakyan. Wala na siyang pakialam sa bumubuhos na ulan basta ang gusto niya ay magtago mula sa imaheng kanyang nakita, ngunit sa kasamaang palad, nang nakapasok na siya sa lobby ng gusali ay doon rin pumasok ang taong kanyang nakita. Hindi siya makapaniwala, nanlaki pa ang kanyang mga mata na siyang ikinagulat naman ng kaibigan niyang naksabay pala niya sa pagpasok.

“Hoy friend‼! Anu bang nangyayari sayo ha? Bakit ang putla-putla mo? At nanlalaki pa ang mga mata mong yan!” ani Alice. Ngunit hindi pa rin siya sumagot rito kahit kinakalabit na siya nito, nakapako na ang kanyang tinging sa taong naglalakad papalapit sa kanilang kinatatayuan. At nagulat siya nang napagtanto niya kung sino ito.

“Michael ito yung ID ko, bilisan mo at nagmamadali ako! Bilis!” pagmamadali niya kay Michael na nasa lobby. Nang makuha niya ang kanyang ID ay agad siyang tumakbo sa elevator. Habang ika-ika namang humabol sa kanya ang kaibigan.

“Je, okay ka lang ba? Sagutin mo naman ako.” sigaw ni Alice kay Jeremae sa elevator.

“Okay lang ako Alice. Okay sorry, nagmamadali lang talaga ako kanina, pasensya na.” sagot ni Jeremae.

“At hanggang ngayon ay nagmamadali ka. Alam mo hindi magandang namumutla ka kapag hinarap mo yung mga applicants mamaya okay. Inhale, exhale muna.” ani Alice.

“Hay naku! Oo nga pala! Muntik ko nang makalimutan!” natatarantang sagot ni Jeremae.

“Teka teka, di ba sabi ko inhale, exhale muna. Sige gawin mo.” ani Alice. At ginawa rin ito ni Jeremae. Pero hindi pa rin nawawala sa kanyang isip ang taong nakita niya.

Pagdating sa kanilang opisina ay agad niyang inayos ang kanyang mga gamit para sa pag-iinterview sa mga applicants. Alas sais pa lang naman, i-edit ko muna yung article ko. Habang nagta-type ay bigla siyang natigil sa kanyang naisip. Bakit nga pala siya nandito? Hindi kaya isa siya sa mga applicants? Hindi. Hindi naman siguro, hindi naman siya nagtapos ng pamamahayag para pumasok rito.

“Pero malay mo.” kanya na lamang nasabi.

“Anung malay mo?” sabi ni Alice, “Ikaw kung anu-ano na naman ang naiisip mo ha. Kanina ka pa sa baba para kang baliw. Bakit ka nga pala nagkakaganun kanina ha?” usisa ni Alice.

“Parang nakita ko kasi si—” natigil siya sa reaksyon ng kaibigan.

“Naku Je! Nagiilusyon ka, hindi yon totoo okay wala na siya!” paglinaw sa kanya ng kaibigan. “Tsaka ano naman ang gagawin nun dito eh wala namang ka-passion-passion yun sa pagsusulat.Tsaka—”

“Je ito na yung mga files ng mga bagong applicants. Tapos mamayang ala una e, may meeting kayong dalawa para sa renovation ng office niyo, okay.” Sabi ni Michelle na katrabaho rin nilang dalawa.

“Bakit naman kami kasama sa meeting na ‘yon e, wala naman kaming alam sa engineering e!” tanong ni Jeremae.

“E kasi iyang kaibigan mo yung nagrereklamo sa office na ‘to kaya kasama kayong dalawa. Tsaka wala yung manager niyo dito, ikaw ang kapalit. Sige alis na ako.” Sabi ni Michelle.

“Ang gulo naman kausap nun, ba’t naman ako nasama e ikaw yung kailangan dun!” nagtatakang tanong ni Jeremae kay Alice.

“Friend, di ba ako yung nagdesign ng office at di ba tinulungan mo ako?!” sagot ni Alice.

“Ay oo nga pala! Syempre illustrator ka nga pala kaya gusto mo mukhang… kung ano tong office na to hehe! Sige puntahan ko na yung mga applicants para maagang matapos.” paalam ni Jeremae kay Alice.

Habang naghihintay sa mga aplikante ay inusisa niya ang mga papeles niyang dala, hinahanap kung mayroong Edward Santiago. At salamat sa diyos e sa mga papeles ay wala naman siya nakitang ganoong pangalan, pero nagtataka pa rin siya kung ano ang ginagawa nito sa kompanya.

“Namalikmata lang siguro ako.” Sabi niya sa kanyang sarili

Pagkatapos ng apat na oras ng pagtatanong at pagkumpirma sa mga kakayahan ng mga aplikante ay agad rin siyang dumiretso sa cafeteria. Dahil limang minuto na lang bago dumagsa ang mga empleyado sa cafeteria ay agad rin siyang um-order ng isang isang malaking burger at dumiretso sa table kung saan palagi siyang kumakain.

“Gandang tanghali girl! ‘musta yung mga applicants?” bati sa kanya ni Michelle na kasama si Alice.

“Ayun, mukha namang masisipag, pwedeng utos-utosan! Joke!” sagot ni Jeremae sa dalawa. “Okay lang naman sila, tsaka nakakatuwa kausapin yung isa kasi talagang may ibubuga, tsaka maganda pa, pwedeng news caster!”

“Ganun ba! Eh pa’no naman yung Edward, isa ba siya sa mga applicants?” usisa ni Alice.

“Edward Santiago?! Bakit nakita niyo ba siya rito?” ani Michelle.

“Kaninang umaga, pero hindi ko sure kung siya ba talaga iyon, tsaka it’s been five years, malay ko ba kung ano nang nangyari dun!” sagot ni Jeremae. “Wait, kumain muna tayo okay, hindi ko ma-enjoy itong burger sa ingay niyo!”

Saktong pagkatayo ni Jeremae at Alice upang kumuha ng tubig ay pumasok sa cafeteria ang kanilang boss na kausap ang taong nakita ni Jeremae nitong umaga.

“Anak ng tekwa! Mukhang papalapit pa rito! Bilis Alice!” pabulong na sabi ni Jeremae.

“Oo ito na saglit!” sagot ni Alice. At nagmadali silang dalawa pabalik sa kanilang mesa at natapon pa ang mainit na tubig ni Alice.

“Ay tanga-tanga!” pabulong na bulalas ni Jeremae sa kaibigan.

“Je! Anu ka ba? Mamaya mapansin ka ni Ed—”

“Michelle, ku-ma-in na tayo please.” mahinahon na sabi ni Jeremae.

Tahimik na kumain ang tatlo sa kanilang mesa dahil dalawang mesa lang ang layo ni Edward sa kanila. Papatapos na niyang kainin ang kanyang burger nang mapansin ng dalawa ang kanyang nanlilisik na mata na naktutok lang sa isang direksyon.

“Parang alam ko na kung bakit siya nandito!” bulong ni Jeremae sa dalawa.

“Ano?”

“Di ba engineer si Edward?” sagot niya sa dalawa. “Baka siya ang kinuha sa pag-renovate ng opisina.”

Nagmamadaling umalis ang tatlo sa cafeteria pagkatapos kumain. At agad na kinumpirma ni Michelle kasama nga si Edward sa meeting na dadaluhan nina Jeremae at Alice.

“Tama ka Je, siya nga yung engineer.” balita ni Michelle sa dalawa.

“Anung gagawin ko? Nakakainis naman kasi si— umabsent pa kasi.”

“Pero, ang sabi ni Boss, kayo raw dalawa, tsaka talagang pupunta ako sa meeting e secretary nga ako ni Boss di ba?” sagot ni Michelle. “Pero pwedeng gumawa ng palusot.”

“Hay naku! Wag na lang, hindi naman epektib yung dati at sigurado alam nay an ni boss.” Singhal ni Alice. “Je, pumunta ka na lang tapos humiwalay ka na lang sa akin, Michelle dun mo siya ilagay sa upuan na hindi siya mahahalata ni Edward okay!”

“Okidoks! Punta na lang kayo doon ng ala una okay? Sige alis na ako.”

Ang isang oras na break ni Jeremae para sa apat na oras na pakikipag-usap sa mga aplikante ay hindi na niya ma-enjoy. Kung pwede nga ay matulog na lang siya sa mesa niya ngayon dahil napapagod na siya sa kaiisip kung ano ang mangyayari kapag nakita siya ni Edward. Si Edward. Si Edward na limang taon na niyang hindi nakikita pagkatapos ng maituturing niyang pinakamabigat na pagsubok niya sa buhay na hanggang ngayon ay pinagsisikapan niyang solusyonan mag-isa. Ang plano niya sa araw na ito ay tapusin ang pag-edit sa libro niya na isang lingo pa naman bago ang deadline.

Hay naku! Okay lang yan. Isang linggo pa naman e. Pero itong problema ko ngayon, Lord pwede bang lagyan mo rin to ng deadline biglaan e, as in biglaan talaga. After five years bakit ngayon lang kaya siya nagpakita, at bakit ngayon pa? Anu pa bang kailangan niya sa akin? Alangan si Mickey. At bakit akala niya ba ibibigay ko sa kanya si Mickey? Pakamatay muna siya! Hay naku talaga! Bakit ba kasi siya pa ang kinuha ni Boss? Alam kaya nun?

“Hoy friend! Halika na!” ani Alice.

“Bakit anong oras na ba?” sagot ni Jeremae na nag-iinarte dahil inaantok.

“Ten minutes bago ang meeting, babaguhin natin yang mukha mo! Dali tumayo ka na dyan.”

Lupaypay na tumayo si Jeremae dala ang kanyang mga gamit. Dire-diretso lang ang lakad niya, wala na siyang pakialam sa iba kung mabangga man niya, basta ang gusto niya ay harapin na lang ang “bwiset” sa buhay niya.

“Je! Dito muna tayo sa rest room huy!” sigaw ni Alice sa kaibigan na mukhang nagdilim na ang paningin.

“Ay! Oo nga pala! Sorry!” sagot ni Jeremae.

Parang batang nakaupo si Jerema sa lababo ng rest room. Habang si Alice naman ay hinahanda ang akala mo eh maleta ng make up sa laki.

“Wag na lang Alice. Wag mo nang papangitin ang mukha ko, haharapin ko na lang siya kung sakaling makita man niya ako. Halika na punta na tayo dun.”

Sa kalahating oras na pagsasalita ng mga nagsasalita sa loob ng meeting, tila wala namang naiintindihan si Jeremae sa alin man sa mga ito. Nakatutok lang ang kanyang mga mata sa isang mukha na hindi niya araw-araw nakikita. Baka kasi hindi na rin niya ito makita sa susunod na mga araw, pero hindi pa niya talaga alam kung anong gagawin para lumayo dito.

Napapansin niya kaya na nakatitig ako sa kanya? Nakikilala niya kaya ang magandang mukhang ito. Baka kanina pa niya ako napansin. Parang walang nagbago sa kanya, parang tulad lang dati, parang wala talagang nagbago, maliban sa akin. Medyo tumaba, na-stress out ng sobra at… nagkaanak. Pero siya rin naman e, hindi nga lang siya nakaranas na--

“Hoy friend, tapos na yung meeting labas na tayo.” Bulong ni Alice sa kaibigan na tila kakagising lang.

“Okay, okay. Halika na.” sagot ni Jeremae. Sa kamalas-malasan ay ang bibilis magsi-alis ang kasama nila at iniwan pa sila ni Michelle. Nagtaka tuloy si Jeremae pero bago pan siya makalabas ay narinig niya ang isang tawag mula sa isang pamilyar na boses.

“Ms. Santos?” ani Edward.

Hirap si Jeremae na lumingon at hirap rin siyang magpatuloy sa paglalakad. Ang sabi niya kanina ay haharapin niya ang “bwiset” na ito, pero parang hindi niya nakondisyon ang sarili.

“Ms. Santos, pwede ba kitang maka-usap? Please, just for a minute.”

“Y-yes of course.” At nagkaroon na nga siya ng lakas ng loob na lumingon dito. Na may pinakamatigas na mukha. “Alice, susunod din ako, okay.”

“Sure ka? O-okay, okay.” sagot ni Alice na nag-aalangan pang umalis.

“Please take a sit Ms. Santos.” Ani Edward. “Okay, paano ba?” nagkakamot ng ulo na sabi ni Edward.

“Anong paano ba? Look Mr. Santiago, I still have some work to do.” sagot ni Jeremae.

“Fine, sige. Mae, gusto kong makita ang anak ko. I want to keep him, and you.”

“Talaga? Ilang taon mo yang pinag-isipan, aber? Keep him? Keep me? Anong tingin mo sa akin? Isa sa mga toy collection mo?”

“No! gusto ko lang namang makasama please! Alam kong mahirap to pero if you want it too, why not?”

“Naaalala mo yung sinabi ng tatay ko na kahit mamatay siya e hindi ka niya hahayaang makalapit sa amin? Edward, five years na walang koneksyon sayo, I’m over you! and I’m over with all this problems you made. Iniwan-iwan mo ako, yang anak mo tapos bigla kang susulpot dito para sabihin yan?!” Alam ni Jeremae na kapag sumabog siya ay hindi na siya makokontrol nito, pero alam rin niya na sa pananatili niyang mahinahon ay lalo lang niyang iniinis si Edward, mas hindi naman niya kayang makontrol ito, pero at least pwede itong dahilan para tuluyan na niyang hindi makita ito.

“Jeremae, I’m trying to keep calm here, kasi ayokong takutin ka, simple lang naman ang gusto ko e. Sumama kayo sa akin then tapos na, wala ng problema.”

“Alam mong hindi ko magagawa yan Edward. Alam kong parehas nating kasalanan kung bakit tayo naging ganito, pero bigla kang nawala. Ikaw yung unang umayaw, sa tingin mo ba madali yon?”

“Umalis ako kasi kailangan kong kumbinsihin ang papa na kunin kayo. Alam mo naman yun di ba?”

“Pero hindi ka na bumalik!”

“Bumalik ako pero wala na kayo! Ang sabi ng mama mo ay pumunta kang probinsya dahil ayaw mo nang makita pa ako. Pumunta ako ng probinsya mo pero wala ka naman dun!”

“Edward, ang daming paraan para lumonekta sa akin! Nang umalis ka, hindi ka naman tumawag o magpadala ng sulat sa akin. So sinasabi mo ngayon na ako ang nagpalala ng sitwasyon kasi umalis ako nang di nagsasabi sayo?”

“Hindi! Hindi yon ang ibig kong sabihin—”

“Edward please, pagod na rin naman ako, marami pa akong gagawin.” At dumiretso na si Jeremae sa pinto pero parang hindi niya kayang umalis dahil alam niyang totoo ang mga sinasabi nito.

Isang oras ring nag-iiiyak si Jeremae sa kanyang opisina, hindi niya rin alam kung bakit ba siya umiiyak at hindi rin naman siya mapatahan ng kaibigang si Alice.

“Bakit ganun siya!? Siya nga yung mali tapos parang siya pa yung kawawa.”

“Je, umuwi ka na kaya, pagod ka lang. sige na umuwi ka na ihahatid na kita sa ibaba.”

Malamyang naglakad ang dalawa sa hallway ng building. Talagang pagod na pagod na si Jeremae, hindi na rin niya ata kayang bumiyahe mag-isa. Nang nasa labas na ila ng building ay muli na naman niyang nakit si Edward. Agad siyang sumakay sa taxi at nagpaalam sa kaibigan. Papunta kasi sa direksyon nila si Edward, at alam niya ang gagawin nito.

Pagdating sa bahay ay tila nawala ang pagod niya nang makita ang anak. Si Mickey na ang pinakamalaking biyaya sa kanya ng Diyos kahit na ito ang bunga ng kanilang kamalian ni Edward at nagdulot sa kanya ng parang habang buhay na sakit. Kuhang-kuha ng kanyang anak ang mga mata ni Edward na kahit mapungay ay sobra namang nangungusap, aakalain mo na kahit bata ay binabasa ang iyong isip.

Buong hapo nang natulog si Jeremae. Pinabantayan na lang niya kay Aling Martha si Mickey dahil talagang pagod na siya. Nagising lamang siya ng nakaramdam siya ng matinding gutom. Tumingin siya orasan at nagulat siya kung anong oras na. Alas tres na ng umaga. Mula ng dumating siya sa bahay ng alas singko ay natulog siya mulas alas sais hanggang alas tres ng umaga. Parang ngayon lang siya natulog ng ganoong oras. Karaniwan kasi ay nakakatulog lamang siya ng tatlo hanggang limang oras at may kasama pa palang bangungot pero ngayon ay wala.

Maganda ang kanyang gising dahil excited siyang pumunta sa trabaho. Hindi naman dahil kay Edward pero may feeling ako na special ang araw na ito. Naisip niya. Nagluto siya kaagad ng agahan para sa anak at nag-ayos ng mga gamit sa trabaho. Pagkatapos ng isa’t kalahating oras ng paghahanda ay handa nang umalis si Jeremae.

“Aling Martha, ito po yung pera, nakalimutan ko kasing ibigay sa inyo kahapon. Tsaka ito po yung susi sa bahay. Sige po alis na ako.” ani Jeremae.

“Mukhang maganda ang iyong gising, sige ingat ka sa daan.” sagot ni Aling Martha.

Pagdating ni Jeremae sa kanyang opisina ay may nakita siyang isang bouquet ng bulaklak at mga sulat. Binasa niya ang unang sulat:

Jeremae,

Alam kong okay ka na sa buhay mo pero gusto ko pa rin kayong kunin. Ang ibang mga sulat ay pinadala ko dati sa iyong mama. Pero hindi ko alam na hindi niya ito sayo naibigay. Nitong nakaraang buwan ay bumalik ako roon at kinuha ko ang mga ito. Kung gusto mong maliwanagan, basahin mo na lang mga sulat at tawagan mo ako kung ano ang iyong pasya.

                                                                                                                                           Edward

Kalahating araw lang ang itinagal ni Jeremae sa trabaho at agad rin siyang umuwi upang sorpresahina ng anak. Binihisan niya ito sa pinakabago nitong damit at saka tinawagan ang ama ng bata at tinanong kung saan sila magkikita.

3,037 words

Gladys C. Milioga